poniedziałek, 31 grudnia 2007

VERA DRAKE


Mike Leigh umieścił akcję "Vera Drake" w robotniczym środowisku Londynu lat 50-tych. Film porusza problem przerywania ciąży, podczas gdy takie praktyki są surowo karane przez prawo. Tytułowa Vera Drake jest spokojną sympatyczną sprzątaczką, dobrą matką dwojga dzieci i wierną żoną. Na co dzień jest pogodna i oddana dla przyjaciół. Jednocześnie prowadzi drugie życie, o czym nie ma pojęcia jej rodzina. Vera Drake pomaga młodym dziewczynom w usuwaniu niechcianej ciąży. Nagle zaczyna się interesować nią policja. Jedna z kobiet, której chciała pomóc, prawie traci życie.

Vera Drake

TAŃCZĄC W UTOPII


Brazylia, późne lata 60. Studentka uniwersytetu Cristiana ma romans z Saulo, swoim profesorem literatury. Miłość w tym związku podsycają wyznawane przez kochanków, rewolucyjne idee. W obliczu represji profesor rzuca uniwersytet, wstępuje do zbrojnej organizacji i razem z ukochaną żyje w ukryciu. Kiedy Saulo uczestniczy w akcjach, Cristiana dostaje zadanie opiekowania się poszukiwanym towarzyszem walki, który dla bezpieczeństwa dziewczyny nie pokazuje swojej twarzy, ukrytej pod kapturem. Uciekinier jest baletmistrzem, wielbicielem Niżyńskiego. Powoli relacja między nimi zmieni się z powinowactwa poglądów politycznych w erotyczną fascynację.

Sonhos e Desejos

SKRZYPCE


"Skrzypce" opowiadają historię walki Indian o zachowanie własnej tożsamości. Główną rolę zagrał charyzmatyczny muzyk. Pomimo, że nigdy wcześniej nie występował przed kamerą, otrzymał nagrodę aktorską w Cannes. Stary Plutarco razem z synem i wnukiem prowadzą podwójne życie. Muzykują po barach i targach okolicznych miasteczek, jednocześnie wspierając indiańską partyzantkę. Walczą z wojskami rządowymi, które pacyfikują indiańskie wioski. Kiedy na skutek blokady partyzanci tracą dostęp do schowanej na polu amunicji, Plutarco próbuje wykorzystać słabość żołnierzy do muzyki i potajemnie wywieść z wioski naboje...

El Violin

STRZELAJĄC DO PRZYJACIÓŁ


Dynamicznie opowiedziana historia czterech przyjaciół, którzy przed laty z bronią w ręku zwalczali dyktaturę, za co byli więzieni i torturowani. Film ceniony w Brazylii za wiarygodnie, dogłębne przedstawienie konfliktów, które wciąż wyzwalają emocje i dzielą naród.
W 1971 roku Miguel (Rodrigo Brassalto), Paulo (Heberson Hoerbe), Elói (Sérgio Cavalcante) e Osvaldo (Douglas Simon) zostali złapani podczas napadu na bank, a później uwięzieni i okrutnie torturowani. Po 25 latach przyjaciele dalej się spotykają i pewnego dnia wpadają na ślad jednego ze swoich prześladowców z przeszłości. Postanawiają go odszukać i sami wymierzyć sprawiedliwość.

Acao entre amigos

CZTERY DNI WE WRZEŚNIU


Dziennikarz o imieniu Fernando oraz jego przyjaciel César wstępują do grupy partyzantki miejskiej MR8, aby walczyć z reżimem dyktatorskim w Brazylii, w drugiej połowie lat szećdziesiątych. Jednak César zostaje złapany podczas próby napadu na bank. Fernando wpada na pomysł, aby porwać ambasadora amerykańskiego w Brazylii i zażądać w zamian uwolnienia Cesara oraz piętnastu innych więźniów politycznych.

O Que É Isso, Companheiro?

ŚMIERĆ I DZIEWCZYNA


Specyficzny, bardzo kameralny dramat Romana Polańskiego przypomina bardziej teatr telewizji niż film kinowy. Nic w tym dziwnego, skoro jest to adaptacja sztuki Ariela Dorfmana. "Śmierć i dziewczyna" porusza temat aktualny nie tylko w Chile czy Argentynie, ale wszystkich krajach, które wyzwoliły się z ucisku dyktatury czy reżimu totalitarnego.
Noc, dom gdzieś na wybrzeżu w jednym z krajów Ameryki Środkowej. Do drzwi Pauliny - byłej opozycjonistki, w czasie rządów junty torturowanej i brutalnie gwałconej - puka znajomy jej męża. Kobieta ze zgrozą rozpoznaje w gościu swojego dawnego oprawcę. Koszmarne przeżycia powracają ze zdwojoną siłą, a wraz z nimi - chęć zemsty... Tymczasem mąż Pauliny, obecnie prominentny polityk nowego rządu, sceptycznie podchodzi do odkrycia żony.
Problem, który poruszają twórcy filmu, jest aktualny i u nas: czy ktokolwiek inny niż same ofiary ma prawo wybaczyć katom? Czy "grube kreski", "okrągłe stoły" i "komisje pojednania" mogą - w imię wyższych interesów politycznych - odpuścić winy zbrodniarzy ?

reżyseria Roman Polański
Death and the Maiden
Jeune fille et la mort

HOA - BINH


Jedenastoletni Hung (Phi Lan) jest właściwie sierotą. Jego ojciec nie odzywa się, odkąd dołączył do Vietcongu, czyli Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu, matka zaś (Xuan Ha) umiera w szpitalu na raka. Hung wraz ze swoją maleńką siostrzyczką zostają umieszczeni w rodzinie kuzyna. Chłopiec nie czuje się tam dobrze, więc wraz z siostrą opuszcza dom krewnego i dołącza do społeczności bezdomnych dzieci żyjących na ulicach Sajgonu. Żeby zarobić na jedzenie, Hung chwyta się różnych zajęć: pracuje w porcie, roznosi gazety, czyści buty przechodniom, a nawet próbuje hazardu. Wycieńczonym dzieciom pomaga wreszcie nieznajoma pielęgniarka, która umieszcza dziewczynkę w żłobku, a dla Hunga znajduje nie tylko schronienie, ale również dobrą pracę. Tymczasem z wojennego frontu powraca ojciec dzieci (Le Quynh).

Hoa-Binh



Amerykanie kochają wolność i nienawidzą komunizmu.Jak smakuje wolność i demokracja możesz przekonac się płonąc żywcem w ogniu napalmu.
(Fragment nie pochodzi z filmu Hoa-Binh)



Kiedy Amerykanie bawią się w wojnę ...dzieci nie bawią się wcale.
Wojskowe nagranie bez podkładu muzycznego.

ŚMIERĆ TRZYDZIESTOLATKA


Dokumentalna opowieść filmowca - nie stroniącego od aktywnego udziału w polityce - Romaina Goupila o pokoleniu `68 i rozczarowaniach, które potrafiły doprowadzić do tragedii.
Akcja dzieje się w 1965 roku, podczas wojny w Wietnamie. Dwaj przyjaciele Romain i Michel zakładają Studencki Komitet i wiążą się z ruchem komunizującej młodzieży. W maju 1968 wybucha konflikt między lewicową młodzieżą a władzami Francji. Romain i Michel walczą na barykadach wierząc, że w ten sposób przyczynią do budowy nowego, lepszego świata. Dziesięć lat po "majowej rewolucji" rozczarowany, pozbawiony złudzeń Michel popełnia samobójstwo.

Mourir a trente ans

RAJ NA ZIEMI


Dramat historyczny umiejscowiony we Francji w latach 1961-1962, końcówce algierskiej wojny o wyzwolenie. Lakhdar, algierski imigrant, jest pracownikiem budowlanym w miejscowości położonej 3km od Paryża. Nie mogąc już dłużej znieść rozłąki ze swoją rodziną, postanawia sprowadzić ją do siebie. Kiedy jednak bliscy pojawiają się we Francji, jego stosunki z żoną znacznie się pogarszają, ponieważ przyłącza się ona do imigrantów walczących o wyzwolenie z francuskiego ucisku. Tymczasem Lakhdar zaczyna utożsamiać się z francuskimi poglądami i stylem życia.

Vivre au paradis

CZARNA NOC 17 PAŹDZIERNIKA 1961


Czarna noc konfliktu algiersko-francuskiego. Alain Tasma, scenarzysta "Bóg jest wielki a ja malutka", próbuje dotrzeć do powodów masakry członków pokojowej demonstracji w intencji wolnej Algierii.
Film odwołuje się do historii konfliktu algiersko-francuskiego zakończonego układem z Evian, podczas którego prezydent Charles de Gaulle uznał oficjalnie niepodległość Algierii. Francuska inwazja na Algierię rozpoczęła się w latach 30. XIX wieku, a w 1881 roku cała Algieria została oficjalnie włączona do Francji. Ponad 60 lat później wybuchło zbrojne powstanie przeciwko okupantowi, które poprowadził Front Wyzwolenia Narodowego (FLN). Film "Czarna noc 17 października 1961" odwołuje się do pamiętnej masakry protestujących Algierczyków w Paryżu. Pokojowa demonstracja pod sztandarem FLN, organizacji uważanej przez Francuzów za terrorystyczną, spotkała się wówczas z gwałtowną reakcją paryskiej żandarmerii, która otrzymała rozkaz strzelania do protestujących. Policjanci zabili tamtej nocy około 200 demonstrantów, a dochodzenie w tej sprawie do dziś nie zostało drobiazgowo przeprowadzone.
W filmie ALAINA TASMY splatają się losy kilku osób, na których życie wydarzenia z 17 października 1961 miały bezpośredni wpływ. Jest wśród nich grzeczny algierski uczeń, skrupulatny oficer policji, dociekliwy dziennikarz i naiwny nauczyciel, ale też bojowo nastawieni członkowie FLN, grupa francuskich rasistów, odrażający szef policji i bezwzględny policyjny urzędnik.
Skromny, zrealizowany dla telewizji film Alaina Tasmy we Francji przyjęty został żywiołowo, a dyskusje, które wywołał doprowadziły ostatecznie do jego światowej premiery na wielkim ekranie podczas festiwalu filmowego w Toronto. W Polsce "Czarną noc 17 października 1961" można było obejrzeć podczas festiwalu operatorów filmowych Camerimage w Łodzi, gdzie obraz Tasmy otrzymał Brązową Żabę. Tasma, telewizyjny reżyser i scenarzysta, szerokie uznanie zdobył jako scenarzysta komedii romantycznej z Audrey Tautou "Bóg jest wielki a ja malutka" (2001) Pascale'a Bailly'ego. Dwukrotnie był też laureatem nagrody Grand Prix Téléfilm wręczanej podczas Cognac Festival du Film Policier - w 1994 roku za "La Bavure" i w 1999 roku za "Les Duettistes: Une dette mortelle".

Nuit noire, 17 octobre 1961



Francuskie zdobycze cywilizacyjne.
(Film nie pochodzi z "Czarnej nocy...")

piątek, 28 grudnia 2007

UTRACONA CZEŚĆ KATARZYNY BLUM


...albo: Jak powstaje przemoc i do czego może doprowadzić – tak brzmi pełny tytuł filmu i minipowieści noblisty Heinricha Bölla – pisarza z takich, którzy lubili trzymać rękę na pulsie i aktywnie reagować na wydarzenia bieżące. Tak książka jak jej ekranizacja są jawnym i ważnym dokumentem nader nerwowego momentu w historii RFN połowy lat 70-tych oraz zapisem ówczesnego stanu umysłowego rozpalonych głów.
Geneza społeczna-polityczna obu dzieł artystycznych jest zasadnicza: to okres, w którym Niemcy Zachodnie zmagają się z plagą profesjonalnego terroryzmu w postaci Frakcji Czerwonej Armii lub – jak kto woli – grupy Baader-Meinhoff. Böll, na łamach prasy, już kilkakrotnie wypowiadał się w tej sprawie: miarka się przebrała kiedy czysto rabunkowy napad na bank w Kaiserslautern część prasy automatycznie połączyła z RAF-em. Böll zareagował przeciw nagonce i w efekcie sam stał się jej obiektem jako ‘na równi niebezpieczny’. Także Schlöndorff i von Trotta stali się obiektem zainteresowania służb specjalnych – ich domek w słonecznej Toskanii stał się celem prewencyjnego ataku profesjonalnego szwadronu antyterrorystycznego. Miarka się przebrała – pisarz i filmowcy postanowili zareagować na to wszystko po swojemu, czyli nakręcili głośny film według okrzyczanej powieści.
Bohaterką jest skromna panna Blum, która – zupełnie przypadkowo w trakcie trwającego karnawału – została kochanką człowieka, który już od dawna jest inwigilowany. Z tego właśnie powodu kolejnym obiektem operacyjnej działalności policji i służb specjalnych zostaje także Bogu ducha winna Katharina. Z dnia na dzień staje się współczesną wersją kafkowskiego Józefa K. rodem z Procesu – małym człowiekiem zaplątanym w mechanizm Policji, Władzy i Prawa. Realizatorzy komplikują ten układ, w który wprowadzają jeszcze jeden czynnik: wolną prasę w postaci brukowego dziennika, żądnego poczytności, czyli sensacji na pierwszą stronę. W ten sposób Blum staje pod podwójnym obstrzałem, w którym – paradoksalnie – Policja staje się ciut mniej przykra i kłopotliwa od bezwzględnych przedstawicieli filaru demokracji, czyli Czwartej Władzy. Personifikuje ją pewien pismak, który węszy w tym wszystkim swoją życiową szansę: ten narcystyczny i egoistyczny obleśnik staje się cieniem Katarzyny Blum. Nie odstępuje jej o krok, preparuje pokrętną biografię, podkręca fakty, manipuluje i uatrakcyjnia zgodnie z własnym wyczuciem sensacyjności. Doprowadza to do kompletnego rozstroju psychicznego bohaterki, która decyduje się na rozwiązanie ostateczne - pozbycie się nie dającego jej spokoju bezwzględnego krwiopijcy.
Niesamowicie zainscenizowana finałowa sekwencja zabójstwa dziennikarza jest silnie skontrapunktowana cynicznym epilogiem: to ujęcia z pogrzebu dziennikarza, gdzie z ust prasowych magnatów padają okrągłe i patetyczne mowy o wolności słowa, służbie publicznej, misji w obronie demokracji, etc. Trudno o bardziej ironiczne zestawienie sensów – zwłaszcza w kontekście iście bestialskiego zachowania reporterów względem nie wadzącej nikomu dziewczyny, która nagłym uczuciem wplątała się w ogólnokrajową kabałę polityczną. Utracona cześć... stara się być wiwisekcją nie tyle pewnych faktycznych stanów rzeczy, co przykrych konsekwencji ich medialnych odzwierciedleń – tym razem w brukowej prasie (z biegiem czasu głównym celem ataku stanie się oczywiście wszędobylska telewizja).
Trzeba powiedzieć szczerze – nie jest to obraz obiektywny: wręcz odwrotnie – film Schlöndorffa i von Trotty jest nad wyraz tendencyjny, jednoznaczny i utrzymany w tonacji otwarcie histerycznej – zatem tym bardziej chwytającej za gardło (powieść Bölla idzie raczej w stronę karykaturalnej satyry). W tym jednak jego zasadniczy i niespodziewany walor – oddanie ducha i atmosfery tamtych czasów, niemal gorączkowy brulion, w którym nie ma czasu na subtelności, głębokie przemyślenia i dzielenie włosa na czworo. Realizatorzy postawili na frontalny, wściekły atak – i to im się udało, bowiem film bucha od napięć i emocji, stając się tym samym manifestem pewnej politycznej postawy. Trzeba to umieć docenić, bowiem rzadkością jest film tej klasy artystycznej, który tak otwarcie aktualizuje pewien stan ducha, politycznych zapatrywań i znaków czasu. Przy okazji – Utracona cześć... – mimo swojej (zwłaszcza politycznej) kontrowersyjności – stała się wielkim sukcesem nowego kina niemieckiego i podwyższyła europejski standard kina politycznego. Na te tematy powstanie potem wiele filmów, zaś o ingerencji mediów masowych w prywatne życie maluczkich – będzie ich jeszcze więcej i jeszcze bardziej brutalnych.

DIE VERLORENE EHRE DER KATHARINA BLUM ODER: WIE GEWALT ENTSTEHEN UND WOHIN SIE FÜHREN KANN

STARBUCK - HOLGER MEINS


Holger Meins zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 9 listopada 1974 roku, po dwóch miesiącach strajku głodowego w więzieniu. Rok później – także w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach – zakończyła życie pozostała trójka kierownictwa grupy Baader-Meinhof. Meins, jedna ze sztandarowych postaci Frakcji Czerwonej Armii, nie doczekał procesu, na którym miał być oskarżony o udział w licznych zamachach, napadach i porwaniach. Film Condradta, przyjaciela terrorysty z lat młodości, nie tylko przybliża postać tytułowego bohatera, ale rysuje historyczny i społeczny kontekst wydarzeń, które doprowadziły do osławionej „Niemieckiej jesieni” w 1977 roku. Jak to się stało, że pochodzący z dobrych domów młodzi intelektualiści zaczęli uważać się za awangardę światowej rewolucji i z bronią w ręku rozpoczęli wojnę z kapitalizmem?

Starbuck Holger Meins

BLACK BOX BRD


Jeden z najważniejszych filmów niemieckich ostatnich lat poruszający problem terroryzmu i starć pomiędzy państwem niemieckim a brygadami RAF (Frakcji Czerwonej Armii), które wstrząsały Niemcami aż po lata 90. W filmie przedstawione zostały dwa światy, dwa niemieckie życiorysy – terrorysty Wolfganga Gramsa, zastrzelonego przez policję podczas obławy w 1993 roku i prominentnego kapitalisty Alfreda Herrhausena, rzecznika Deutsche Bank, zamordowanego przez RAF w roku 1989.
Wolfgang Grams ukrywał się od końca lat 80. na wsi. Żył spokojnie, zajmował się domem i pisał bluesy, prawie udało mu się wtopić w otoczenie. W 1989 był zamieszany w jedną z ostatnich głośnych akcji RAF, zamach bombowy na Herrhausena, równie wpływowego jak Hans Martin Schleyer, którego porwanie i zamordowanie przez RAF w 1978 r., doprowadziło do kryzysu zwanego "niemiecką jesienią".
Veiel opowiada historię obu postaci beznamiętnym tonem rzetelnego dokumentalisty, filmując wypowiedzi świadków, rodziny, dołączając fragmenty filmowe, relacje telewizyjne, prasowe z epoki. Właśnie ten beznamiętny ton i ostre zestawienie losów kata i ofiary robią tak wstrząsające wrażenie. To historia ludzi, którzy mimo że nigdy się nie spotkali, byli dla siebie zajadłymi wrogami, tylko dlatego że przyjęli odmienne role społeczne i historyczne.

Blacko Box BRD

BAMBULE


Słowo bambule oznacza "rozróba". Jest to ekranizacja sztuki napisanej przez Ulrike Meinhof -dziennikarkę i współprzywódczynie lewicowej organizacji zbrojnej Frakcja Armii Czerwonej (RAF)
Bohaterkami sztuki sa młode wychowanki domu poprawczego dla dziewcząt, które weszły w konflikt  z prawem. Meinhof przygląda się problemom i osobowściom dziewcząt z "nizin społecznych" wskazując na społeczne źródła ich wykluczenia.Bohaterki miotają się między bezsilną ucieczka w prostytucje i narkotyki, inne zaś dojrzewają do tego by wskazac polityczne przyczyny swoich problemów i zdobyć na sensowny,ukształtowany bunt przeciw instytucjom opresji.

Bambule

MAJĄ KNUTA


Miłość i polityka były w latach osiemdziesiątych nierozłączne, szczególnie w NRD. Ale dla Ingo i Nadji polityka jest ostatnią sprawą, o której myślą w pewien zimowy weekend 1983 roku. Ważniejsza jest sprawa ich związku. Jednak do góskiego domku Nadji wpadają niespodziewanie przyjaciele je brata, Knuta, którzy zmieniają nastrój i temat dyskusji. Okazuje się, że Knut został aresztowany...

Sie haben Knut

DECYZJA


Jeden z bardziej uznanych. w ostatnich latach zarówno przez krytyków jak i widzów, niemieckich filmów. Przeszłość bohaterów "Decyzji" - mężczyzny i kobiety jest niejasna - być może to byli terroryści, obecnie ukrywający się przed wymiarem sprawiedliwości w tłumie turystów wypoczywających na portugalskich plażach. Ich 15-letnia córka jest od urodzenia przymusową zakładniczką takiego stanu rzeczy - nigdy nie miała koleżanek, z którymi mogłaby poplotkować, nie zerwała się ze szkoły, nie była na wakacyjnym obozie; nigdy nie umówiła się z chłopakiem. W chwili, gdy na horyzoncie pojawia się perspektywa rozpoczęcia nowego, normalnego życia w Brazylii, drobne zaniedbanie powoduje, że bohaterowie filmu znów muszą uciekać. Tymczasem ich córka zakochuje się. Jej miłość doprowadzi do tragedii i rozbicia rodziny.

Innere Sicherheit

BAADER


Baader pokazuje w dużym skrócie powstanie i działalność grupy zbrojnej którą utworzyli dawni działacze radykalnie lewicowego ruchu studenckiego w Niemczech Zachodnich. Osią ich działalności była walka z kapitalizmem i imperializmem.POdstawą teoretyczną marksizm. Sztandarowym motywem dążenie do powstrzymanie amerykańskiego ludobójstwa i okupacji Wietnamu. Zainspirowani koncepcją partyzantki miejskiej powstałą w Ameryce Południowej próbowali przenieść ją na grunt RFN tworząc nowy front walki, tzw. "Piątą kolumnę" Trzeciego Świata w obozie krajów kapitalistycznego Zachodu.
Mimo,że bazująca na faktach fabuła Baadera jest dość uproszczona i ogranicza się do niewielkiego wycinka całej historii.Postacie są przerysowane, momentami wręcz komiksowe.Należy oglądać go z dystansem, nie jest to bowiem film historyczny. Mozna zaryzykować nawet stwierdzenie,że nie jest to to film o RAF lecz o micie RAF. Autor dość swobodnie wkłada w usta bohaterów slogany i dialogi,które wydaje się tłumaczyć tylko chęć poinformowania widza o tym czym była grupa Baader-Meinhof.
Trudno bowiem założyć by działacze RAF w swoich codziennych rozmowach wygłaszali naiwne formułki i oczywistości będące streszczeniem ich pamfletów dla potrzeb niezorientowanego odbiorcy filmu. Równie pretensjonalne wydają się niektóre sceny,w których bojownicy strzelają z broni maszynowej - bez sensu i widocznej potrzeby - tylko po to by stworzyć efektowne tło dla wygłaszanych przez siebie patetycznych deklaracji. Film trąci naiwnością na którą reżyser świadomie się zdecydował i trzeba o tym pamiętać wyrabiając sobie na jego podstawie wyobrażenie o grupie.Mimo dominującej osobowości Baadera, RAF nie była z pewnością zbiorowiskiem pokornych jednostek podporządkowanych woli jednej osoby - jak sugeruje autor - lecz grupą przyjaciół motywowanych głęboką potrzebą zmiany świata.
Grupą której fundamentem była solidarność z Trzecim Światem oraz obrona własnych towarzyszy aresztowanych lub zabitych przez policję. Co najważniejsze zakonczenie filmu jest zakończeniem czysto fikcyjnym ( w rzeczywistości Baader nie zginął lecz został aresztowany) wymyślonym dla potrzeb wzmocnienia wyidealizowanego wizerunku Baadera -mitycznego Robin Hooda,sprawiedliwego mściciela,który pozostaje nieugięty nawet w obliczu śmierci. I własnie ze względu na ten kontrowersyjny wydzwięk filmu warto go obejrzeć traktując jako wstęp do kolejnych bardziej wiarygodnych pozycji dotyczących RAF.

Baader



Intro z filmu

LEGENDY RITY


Historia młodej bojowniczki RAF, która w pewnym momencie swojej podziemnej działalności zmuszona jest (ze względu na zabójstwo policjanta) wycofać się za żelazną kurtynę.
Dzięki wsparciu NRD-owskich służb Stasi dostaje tam nowe życie - własną wymyśloną "legendę". Żyje i pracuje jako zwykła robotnica we wschodnioniemieckiej fabryce, naocznie poznając rzeczywistość krajów realnego socjalizmu,weryfikując własne ideały. Przeszłość kładzie się jednak cieniem na jej obecnym fikcyjnym życiu i musi ona zmieniac swoje tożsamości - dla własnego bezpieczeństwa oraz dla bezpieczeństwa swoich mocodawców.
Zakochuje się w koleżance z pracy, młodej i zagubionej, marzącej o ucieczce na Zachód. Rodzące się między nimi uczucie zostaje przerwane ze względu na ryzyko zdemaskowania Rity, która wciąż jest poszukiwana a jej twarz pojawia się w telewizyjnych wiadomościach.
Film o tragicznych losach rozbitków historii, ludziach, którzy walczyli o lepszy świat a gdy ich walka nie przyniosła oczekiwanych rezultatów zostali przez ten świat pożarci.
W opowieście krzyżuja sie dwa wątki - prywatno-osobisty dramat Rity oraz historyczna migawka z dziejów RAF.
Ukazując tragiczne losy młodej terrorystki Rity Schloendorff w dość swobodny sposób przenosi na ekran autobiografię byłej członkini RAF-u Inge Viett, która tuż po premierze oskarżyła twórcę o zafałszowanie rzeczywistości poprzez wyjęcie zobrazowanych postaci i wydarzeń z ich społeczno-politycznego kontekstu.

Stille nach dem Schuß

NIEMCY JESIENIĄ


Powstały pod koniec w 1978 roku film oddaje stan świadomości społecznej i politycznej w Niemczech, które stały się areną tragicznych wydarzeń: członkowie RAF-u - chcąc wymusić na władzach uwolnienie przetrzymywanych w więzieniu Stammheim towarzyszy - przeprowadzili serię zamachów i porwań, mordując m.in. prokuratora generalnego RFN, dyrektora Dresdner Banku i przewodniczącego związku pracodawców, byłego SS-mana Hansa Martina Schleyera. Dokument składa się z części stworzonych przez znakomite grono niemieckich pisarzy i reżyserów, w tym m.in. Heinricha Bölla, Volkera Schlöndorffa i Rainera Wernera Fassbindera. Esej tego ostatniego uważany jest za jego najbardziej skandalizujące i ekshibicjonistyczne dzieło powstałe w kontekście terroryzmu. Lęk i poczucie zagrożenia i klęski wywołane dramatycznymi wydarzeniami ukazane zostały poprzez fizjologię autora, godzącego się na niespotykany wcześniej w kinie akt gwałtu i okrucieństwa na samym sobie.

Deutschland im Herbst

CZAS OŁOWIU


Jednak najbardziej przenikliwym i poruszającym filmem na temat korzeni terroryzmu jest „Czas ołowiu” Margarethe von Trotty, całkowicie ignorujący militarno-sensacyjny aspekt zjawiska. Film niemieckiej reżyserki jest przejmującą opowieścią o dwóch siostrach: feministce Juliane, od najmłodszych lat sprzeciwiającej się surowym zasadom obowiązującym w domu pastora, i spokojnej, pokornej Marianne, którą spóźniony okres młodzieńczego buntu przywiódł do ekstremalnej formy wyrażenia swojego sprzeciwu wobec reguł społecznych – walki terrorystycznej. Von Trotta nie oskarża terroryzmu ani też go nie broni, choć zapewne w dużym stopniu identyfikuje się z celem, o który dwie siostry walczyły tak odmiennymi metodami. Pokazując spotkania i dyskusje obu sióstr, ogniskuje swoją uwagę nie tyle na roztrząsaniu kwestii moralnych i politycznych, lecz przede wszystkim na psychologicznym portrecie kobiety, która jeszcze na kilka lat przed uwięzieniem zdawała się stanowić idealny i trwały komponent „komórki społecznej”, jaką jest rodzina. Marianne (Barbara Sukowa) nie ma w sobie rysów patologicznych; jej determinacja, wrażliwość i wola walki skazały ją raczej na tragiczny los osoby, która mogła odnaleźć swoją dojrzałość tylko na wykluczającym ją ze społeczeństwa marginesie anarchii. Tragizm filmu rodzi się także z bolesnej konstatacji, że w swojej walce przegrywa zarówno bezkompromisowa Marianne, jak i wykorzystująca legalne sposoby perswazji społecznej – czasopisma, manifestacje – Juliane. „Czas ołowiu” jest w warstwie emocjonalnej przede wszystkim przenikliwym, poruszającym portretem dwóch sióstr. Rysem dramatycznie pogłębiającym tę nieszablonową wizję terroryzmu jest fakt, że osobą odpowiedzialną za zbrojne zamachy staje się kobieta.

Die Bleierne Zeit

STAMMHEIM


W połowie lat 80. Niemiec Reinhard Hauff, zrealizował na podstawie dokumentów z procesu grupy Baader-Meinhof – film odtwarzający w możliwie bezstronny sposób proces słynnych niemieckich terrorystów, a także przypominający ich nie wyjaśnioną do dziś śmierć w więziennych celach.

Stammheim

ATTICA


Historia słynnego buntu czarnych więźniów który wybuchł w więzieniu Attica w USA.Buntownicy przejęli kontrolę nad większością wiezienia biorąc jako zakładników kilkunastu białych strażników.
Wysunęli jednocześnie żadania zarzestania tortur i poniżania, domagając się by traktowano ich w ludzki, godny sposób.Inicjatorami buntu byli m.in. członkowie Czarnych Panter.Po wielodniowych pozorowanych negocjacjach białe rasistowskie państwo zdecydowało się na rozwiązanie siłowe.
Specjalne jednostki które wtargnęły na teren więzienia by zdławić rebelie wymordowało kilkunastu buntowników.

Attica

BUNT


Koniec lat 60. Młody Michael Smith idzie w ślady ojca i zostaje strażnikiem więziennym. Pracuje w więzieniu Attica, o zaostrzonym rygorze. W śród nowo przybyłych więźniów znajduje się czarnoskóry Jamaal, członek ruchu Black Power, zaangażowany w walkę o prawa czarnych skazańców. Michael stara się być dobrym strażnikiem, lecz w opinii dowódcy strażników Weisbada, jest za miękki. Szef zmusza go więc do poniżania więźniów. Taka sytuacja coraz bardziej obciąża jego psychikę. Wzrasta niezadowolenie więźniów i dochodzi do buntu...

Against the wall

CZARNE PANTERY


Film opowiada o narodzinach organizacji stawiającej sobie za cel samoobronę czarnej ludności. Organizacja ta przybrała nazwę Partii Czarnych Panter. Historia zaczyna się w 1967 roku w Oakland, gdy policja brutalnie rozprawia się z pokojową demonstracją czarnoskórych mieszkańców miasta. Pieśni i zapalone świece nie mają szans z policyjnymi pałkami. Tak rodzi się idea powstania murzyńskiej partii, której podstawowym celem byłaby zbrojna samoobrona.
Czarne Pantery zostały założone w październiku 1966 r. przez Hueyego P. Newtona, Bobby'ego Seale'a i Richarda Aokiego.Grupa opierała swoje działanie na 10-punktowym programie, który nosił tytuł: "Ziemia, chleb, mieszkanie, edukacja, odzież, sprawiedliwość i pokój". Pantery żądały także zwolnienia ze służby wojskowej, uważając, iż "Afroamerykanie są używani do zabijania i walki z innymi narodami na świecie, które tak jak Czarni są prześladowane przez biały rasistowski rząd USA"

Panther

NADPRODUKCJA.TERROR KONSUMPCJI


Film porusza temat społeczeństwa konsumpcyjnego, jego zachowań, celów i braku szczęścia mimo możliwości zaspokojenia wszystkich materialnych potrzeb.
Zdaniem Johna Zerzana, telewizyjny spot reklamowy jest najpotężniejszym środkiem komunikacji, jaki człowiek kiedykolwiek wymyślił. Demolowanie restauracji typu "fast-food" i sieci handlowych jest, zdaniem Zerzana, naturalną reakcją na terror i agresję konsumpcjonizmu. Film stosuje te same techniki, co reklama telewizyjna: obsesyjne repetycje zmanipulowanych kolaży, obrazów i dźwięku, szybki montaż. Wypowiedzi Georga W. Busha (słynny "shopping speech"), Billa Gatesa ("Komputer zapewni światu pokój i zbliży ludzi do siebie."), J. Chiraca, W. Putina i F. Castro są wyjęte z szerszego kontekstu. Film lansuje tezę, że jesteśmy sterroryzowani przez system, który dla swojego przetrwania bezwzględnie wymaga, byśmy byli przede wszystkim konsumentami.
Ten brawurowo montowany dokument (użyto w nim metaforycznie zdjęć z manifestacji alterglobalistów w Genui) do pewnego momentu wydaje się wykładem poglądów radykalnego krytyka ideologii konsumpcji Johna Zerzana. Film wskazuje jednak również innego ideologa, Fidela Castro, realizującego w karykaturze, na żywym społeczeństwie ideę świata bez rynku. Efekt tego zderzenia jest ironiczny, niepokojący.
Dokument współgra ze światowym fermentem ostatnich lat, z ożywieniem ruchów społecznych nowego typu. Ich wspólnym mianownikiem jest potrzeba wyrwania się z letargu. Poszukiwanie idei innej niż konsumpcja, niepodobnej do skompromitowanych ideologii XX wieku. Wreszcie - poczucie wyobcowania w świecie unifikowanym przez wielkie korporacje, a zarazem rozdzieranym przez lokalne fundamentalizmy.

Surplus

czwartek, 27 grudnia 2007

GŁOSY NIEWINNOŚCI


Historia jedenastoletniego chłopca, Chavy (Carlos Padilla), mieszkającego w małej wiosce, w ogarniętym wojną domową Salwadorze. Chava i jego koledzy nie mają beztroskiego dzieciństwa. Nie dość, że ich rodziny borykają się z brakiem środków do życia, to jeszcze co wieczór ściany ich tekturowych domów dziurawią kule. Chava, mimo młodego wieku, udowadnia, że jest prawdziwym mężczyzna. Gdy jego ojciec zostawia matkę (Leonor Varela) i wyjeżdża do Stanów unikając wcielenia do armii, Chava podejmuje pracę jako pomocnik kierowcy autobusu. Jego przyszłość jest jednak niepewna. Uzbrojeni po zęby żołnierze rządowej armii co jakiś czas odwiedzają szkolę Chavy i rekrutują jego dwunastoletnich kolegów. Ale Chava ma w sobie odwagę i spryt, jakiej nie powstydziłby się żaden dorosły. Słuchając rewolucyjnych pieśni na małym tranzystorowym radiu, wymyśla sposób, jak ustrzec siebie i innych chłopców przed poborem.
Scenariusz, na podstawie własnych doświadczeń z dzieciństwa, napisał Oscar Torres. „Głosy niewinności” były meksykańskim kandydatem do Oscara 2005, a na Międzynarodowym festiwalu Filmowym w Berlinie zostały uhonorowane nagrodą Kryształowego Niedźwiedzia.

Voces inocentes

MACHUCA


Rok 1973, Chile. Za rządów Salvadora Allende dyrektor prywatnej anglojęzycznej szkoły dla chłopców przyjmuje grupę biednych dzieci. Od samego początku pomiędzy nowymi uczniami, a dziećmi bogaczy, panuje niechęć i niezrozumienie. Wyjątkiem są fajtłapowaty Gonzalo i pewny siebie Pedro Machuca. Chłopcy, na przekór kolegom i panującej w szkole atmosferze, nawiązują niezwykłą przyjaźń. Gonzalo, wrażliwy i delikatny 11-latek, pochodzi z bogatej, ale niezbyt szczęśliwej rodziny. Machuca, dziecko slumsów, trafia do ekskluzywnej szkoły dzięki stypendium, jakie ufundował jej dyrektor – energiczny ksiądz o lewicowo-socjalistycznych poglądach. Dzięki nowemu przyjacielowi Gonzalo po raz pierwszy trafia do biednych dzielnic miasta, gdzie poznaje Chile, z którego istnienia nie zdawał sobie sprawy. Ulega dziwnej fascynacji brutalnością slumsów, gdzie poznaje również smak pierwszej i zakazanej miłości; zakochuje się w Silvanie, sąsiadce przyjaciela, zaangażowanej społecznie, twardej i odważnej dziewczynie. Silvana staje się współtowarzyszką ich przygód, razem tworzą romantyczny trójkąt, prowadząc pierwsze miłosne igraszki. Trójka przyjaciół pomaga także ojcu Silvany wykorzystać sytuację polityczną w celach zarobkowych: sprzedają flagi demonstrantom różnych przekonań. Machuca,który po raz pierwszy trafia do bogatego domu, nie może nacieszyć się rowerem, adidasami i zabawkami, które dawno już znudziły Gonzalo. Przyjaźń rozwija się aż do momentu, w którym kraj ogarnia polityczne wrzenie.

Machuca

DZIENNIKI MOTOCYKLOWE


W 1952 roku, dwóch młodych Argentyńczyków, Ernesto Guevara i Alberto Granado, wyruszają w podróż mającą na celu poznanie prawdziwej Ameryki Łacińskiej. Ernesto jest 23 letnim studentem medycyny, a Alberto biochemikiem, ma 29 lat. Z iście romantyczną rządzą przygody, dwaj przyjaciele wyruszają ze swego rodzinnego miasta - Buenos Aires na rozklekotany motocyklu - Norton 500 z 1939r. Pomimo tego że pojazd psuje się podczas ich 8 miesięcznej wyprawy, ruszają dalej.
Nowopoznana, "inna" Amerykę Południową, ludziach których spotykają na swojej drodze, różnorodna geografia kontynentu zaczyna klarować ich nowe spojrzenia na kontynent w którym żyją.Zdarzenia jakich doświadczą w czasie tej podróży obudzą w nich mężczyzn którymi się poźniej staną i zdefiniują jasne etyczne i polityczne scieżki którymi Ernesto i Alberto podążą w swoim dorosłym życiu.
Film oparty jest na dziennikach zarówno Alberto Granado(żyjącego do dziś...) jak i Ernesto Guevary, który poźniej stanie się "El Che".Jak mówi jose Rivera, autor scenariusza -"Dzienniki Motocyklowe" to swoisty list miłosny do Ameryki Południowej. Podróżą ku odkryciu samego siebie i próbą wytropienia źródeł serca rewolucji.

Diarios de motocicleta

GITMO


Guantanamo" w wojskowym skrócie GITMO, staje się dziś niemal synonimem słowa "więzienie". Niechlubne praktyki, jakim poddawani są tamtejsi więźniowie, odbiły się echem w całym cywilizowanym świecie. Sekwencje z bazy wojskowej sąsiadują z wywiadami oraz archiwalnymi zdjęciami z politycznych debat i szokującymi scenami torturowanych więźniów. Reżyserom udało się namówić do rozmów stacjonujących w Guantanamo żołnierzy, uwolnionego stamtąd Mehdi’ego Ghezali, kierującego bazą generała Geoffreya Millera czy Janis Karpinski, dowódcę irackiego więzienia w Abu Ghraib. O "metodach śledczych" opowiadają bohaterowie "GITMO – Nowe prawa wojny", choć wypowiedzi amerykańskich wojskowych rzadko wykraczają poza "regulaminowe" formułki. Produkcja filmu trwała przeszło dwa lata: od 2003 do 2005 roku. Oprócz bazy w Guantanamo realizatorzy odwiedzili: Waszyngton, Sztokholm, Bukareszt i więzienie Abu Ghraib w Iraku. O Guantanamo upominają się nie tylko filmowcy, ale też liczne organizacje humanitarne na świecie (Amnesty International określa "Gitmo" jako "gułag") oraz politycy. Prawdziwą medialną burzę wywołało podejrzenie, że tajne więzienia CIA znajdują się również w Polsce. Czy świat pozna kiedyś całą prawdę o Guantanamo?

GITMO

DROGA DO GUANTANAMO


Czterech przyjaciół,młodych muzułmanów żyjących w Wielkiej Brytanii jedzie na ślub swojego przyjaciela do Pakistanu.W trakcie podróży dowiadują się o ataku na World Trade Center oraz inwazji na Afganistan. Postanawiają odwiedzić ten kraj by na własne oczy zobaczyć wojne.
Tuż przed weselem zostają aresztowani przez okupacyjne, amerykańskie siły zbrojne i osadzeni w bazie wojskowej Guantanamo. Pada niejasne podejrzenie, że są członkami Al Kaidy. Tylko z tego powodu chłopcy przez trzy lata będą więzieni w nieludzkich warunkach, torturowani i poniżani w imię walki ze światowym terroryzmem.
"Zawsze słyszymy, że w Guantanamo siedzą najgroźniejsi terroryści. My zobaczyliśmy zupełnie zwyczajnych ludzi, którzy byli tam przetrzymywani latami bez postawienia zarzutu i procesu." Michael Winterbottom

PRASA O FILMIE:

"Oglądając tę relację, trudno uwolnić się od porównań z przypadkowymi ofiarami totalitarnych reżimów, choćby z historią opowiedzianą w naszym "Przesłuchaniu". Skojarzenia są jak najgorsze. Sceny, które powojenne kino przywoływało tylokrotnie jako "hańbę ludzkości", coś, co miało się nigdy nie powtórzyć, dziś okazują się zwyczajną praktyką. Zatrważające jest to, że strona demokratyczna przejmuje metody agresora."

Road to Guantanamo

JARHEAD


Media nie są wystarczającym źródłem informacji o wojnie, autobiografia na pewno tak. W 2003 roku na rynku amerykańskim bestsellerem stała się książka Anthony'ego Swofforda, bezpośredniego uczestnika wojny. Dzieło to zainspirowało reżysera Sama Medesa do nakręcenie filmu "Jarhead: żołnierz piechoty morskiej". Laureat Oscara za "American Beauty" wykonał to trudne zadanie bardzo dobrze.
Bohaterem "Jarhead" jest dwudziestoletni wielbiciel prozy Alberta Camus, który w 1989 roku na ochotnika zaciąga się do Piechoty Morskiej. Po krótkim szkoleniu trafia na wojnę w Zatoce Perskiej.Co może myśleć 20 latek, jadący na wojnę? Pewnie marzy o sławie, chwale i dumie, które przepełnią jego serce wracając z misji. Kiedy stanie przed rodziną będzie milczał, bo jego odznaka będzie mówić za niego: "Żołnierz na wojnie w Zatoce Perskiej, oddany obywatel, walczył w imieniu swojego narodu". Właściwie o wojnie nie wie nic. Jedynie w głowie kołatają mu się niejasne obrazy z książek, telewizji i opowiadań dziadków. Czym jest wojna dowie się niebawem. Na razie żyje w słodkiej nieświadomości, karmiąc się własnymi wyobrażeniami.
"Jarhead" to także poruszająca charakterystyka mężczyzn, którzy chcą coś znaczyć. Pragną być kimś więcej niż niewidzialnymi urzędnikami. Mają nadzieję decydować o życiu i śmierci. W rzeczywistości zgromadzeni na pustyni żołnierze Piechoty Morskiej, drwiąco nazywani od swych fryzur "słojami", pragną jedynie kogoś zabić. Ich zadaniem jest czekanie na właściwy moment. Okazji do strzelania jednak nie mają, a ich niedojrzałość, frustracja i tęsknota za domem szybko rodzą konflikty wewnątrz plutonu. I to jedyne wojny, jakie toczą na froncie Arabii Saudyjskiej.

Jarhead

PARADISE NOW


Palestyna, dwaj przyjaciele z dzieciństwa, Khaled i Said, zostają zwerbowani do przeprowadzenia samobójczego zamachu bombowego w Tel Awiwie. Kiedy są już na granicy z Izraelem, akcja przestaje iść zgodnie z planem. Mężczyźni muszą się rozdzielić. Każdy z osobna musi stawić czoła przeznaczeniu, własnym przekonaniom i sumieniu.
Film ten pokazuje świat wewnętrzny i najbliższe otoczenie młodych ludzi, których my zawsze poznajemy jako poległych męczenników lub samobójców. 36 godzin podczas których towarzyszymy dwóm przyjaciołom, przygotowującym się do samobójczej misji, mówi więcej o ich wojnie niż wszystkie doniesienia medialne świata.

Paradise now

OPOWIADANIE


"Opowiadanie" to dwie niepowiązane ze sobą historie o zmaganiach młodych ludzi z ich własną tożsamością, lękami, depresją i gniewem.
Pierwsza opowiada o uczącej się w college'u dziewczynie Vi (Selma Blair). Aby zdobyć inspiracje do opowiadań tworzonych na zajęciach z kreatywnego pisania Vi pozwala wykorzystywać się facetom (w tym czarnoskóremu nauczycielowi prowadzącemu literackie warsztaty). Koledzy z zajęć oskarżają ją o zawarty w jej pracach rasizm i nie wierzą w autentyczność opisanych przez nią zdarzeń.
W drugiej historii nieszczęśliwy sprzedawca butów Toby Oxman (Paul Giamatti) pragnie zostać słynnym filmowcem dokumentalistą. W swoim pierwszym projekcie chce przyjrzeć się żyjącej na przedmieściach rodzinie Livingstonów, pozornie typowym przedstawicielom amerykańskiej klasy średniej: rodzice (Goodman i Hagerty) i trzech synów w różnym wieku. Oxman koncentruje się przede wszystkim na najstarszym z synów Scooby'm (Mark Weber). To wyalienowany, nienawidzący świata nastolatek, który nic nie robi, ale marzy o tym, by zostać sławnym.
Dodatkowym tłem całej historii są losy biednej meksykańskiej służącej, ciężką pracującej w domu Livingstonów, aby utrzymac rodzinę pozostawioną w swojej ojczyźnie.Gdy bez przyczyny dostaje wymówienie zrozpaczona emigranta dokonuje desperackiego aktu zemsty który groteskowo  
puentuje pozorną harmonie życia rodziny z amerykańskiego przedmieścia.

Storytelling

PALINDROMY


Najnowszy film jednego z najbardziej niezwykłych niezależnych amerykańskich reżyserów, twórcy Witajcie w domu lalek, Happiness, czy Opowiadania.
Główną bohaterką Palindromów jest 12-letnia Aviva. Dziewczyna mimo młodego wieku marzy o macierzyństwie i wkrótce zachodzi w ciążę. Dla rodziny dziewczynki to prawdziwa tragedia i jej rodzice uznają, że jedynym rozsądnym wyjściem z tej sytuacji jest aborcja. Po zabiegu, gdy pozornie wszystko wraca do ładu, Aviva ucieka z domu. Podczas podróży spotyka rodzinę, opętaną miłością do Jezusa. Troskliwa i pełna miłości Mama Sunshine razem z mężem walczą o życie nienarodzonych dzieci, wykorzystując radykalne środki.
W Palindromach Todd Solondz w bezkompromisowy sposób rozprawia się z fałszem amerykańskiego stylu życia i zakłamaniem rodzinnych relacji.

Palindromes

SZCZĘŚCIE


Odizolowanie... alienacja... szczęście. W Ameryce pojęcia te są ze sobą ściśle powiązane. Kup nowy telewizor, a będziesz szczęśliwy. Wciąż nie jesteś? Doświadcz alienacji. Nie masz za co kupić nowego telewizora? Żyj w odizolowaniu. 'Bądź szczęśliwy', a jeśli ci nie wychodzi, udawaj, że wychodzi. Dla bohaterów "Happiness", niepokojąco zabawnego filmu Todda Solondz, walka o osiągnięcie takiego stanu pełna jest niebezpieczeństw - śmiesznych i rozdzierających zarazem. Malując obraz współczesnego przedmieścia i dręczących go problemów film przedstawia prowokacyjną interpretację znaczenia i wartości szczęścia we współczesnych Stanach Zjednoczonych. 30-letnia Joy Jordan (Jane Adams) wciąż mieszka w podmiejskim domu swych rodziców (Ben Gazarra i Louise Lasser) w New Jersey. Rodzice dawno już opuścili go, by spędzać swoją nieszczęśliwą emeryturę na słonecznej Florydzie, gdzie mocno nadszarpnięte wdzięki sąsiadki, Diane (Elisabeth Ashley), zaczynają zagrażać ich długoletniemu, pozbawionemu miłości małżeństwu. Joy wciąż ma nadzieję, że powodzenie w miłości i karierze zawodowej są tuż tuż. Traci swoją aktualną sympatię, Andiego (Jon Lovitz), wdając się w romans ze swym uczniem imieniem Vlad (Jared Harris), uczestnikiem kursów dla dorosłych, rosyjskim imigrantem, który jest złodziejem. Dwie siostry Joy, szczęśliwa mężatka i gospodyni domowa, Trish (Cynthia Stevenson) oraz słynna pisarka, Helen (Lara Flynn Boyle), nieustannie użalają się nad Joy, choć same mają wiele kłopotów. Helen, poszukuje prawdy emocjonalnej, która mogłaby dostarczyć jej pisaniu rzeczywiste, doświadczone niebezpieczeństwo. Zaczyna uwodzić anonimowego natręta podczas jego powtarzających się obscenicznych telefonów. Nie wie, że ów maniak seksualny to jej nieszkodliwy sąsiad, samotny Allen (Philip Seymour Hoffman), który sam jest obiektem pożądania jeszcze bardziej samotnej Kristiny (Camryn Manheim). Allen wylewa swe miłosne żale przed psychoterapeutą, Bill’em (Dylan Baker), nie wiedząc, że Bill, mąż Trish, wcale go nie słucha. Sam owładnięty jest niemożliwą do opanowania obsesją, która dotyczy głównie dorastających kolegów z klasy swego syna, Billego (Rufus Read). Billy natomiast boryka się z problemem niemożności zrozumienia zbliżającej się męskości. Kiedy policja zaczyna osaczać Billa, jego syn wyznaje mu jakiej plotki wysłuchał w szkole i w finalnej, brutalnie szczerej rozmowie złamany Bill wyznaje synowi całą prawdę.

Happiness

LABIRYNT FAUNA


Hiszpania, 1944 rok. Po zwycięstwie generała Franco w wojnie domowej nastają ponure czasy faszystowskiej dyktatury. 12-letnia Ofelia wraz z matką i ojczymem przenosi się na północ Hiszpanii. Ich nowy dom położony jest w pobliżu starego zrujnowanego labiryntu, który szybko staje się ulubionym miejscem zabaw dziewczynki. Ofelia nie mogąc poradzić sobie z samotnością i brutalnością otaczającej ją rzeczywistości, wymyśla swój własny wyimaginowany świat. Jest on pełen fantastycznych stworów i tajemniczych miejsc, do których ucieka przy każdej możliwej okazji. Ową krainą włada Faun...
Choć w filmie pojawiają się baśniowe i mityczne postaci, zdecydowanie nie jest to dzieło adresowane do młodych widzów.

Laberinto del fauno

PERSEPOLIS


"Persepolis" jest pamiętnikiem z dzieciństwa autorki przypadającego na okres rewolucji islamskiej w Iranie. W wyrazistych, czarno-białych rysunkach Satrapi zawarła historię swojego codziennego życia w Teheranie - stolicy Iranu, od momentu gdy miała 6 lat do czasu gdy skończyła 10. W tym czasie doszło do obalenia reżimu Szacha, wyniszczającej wojny z Irakiem i triumfu rewolucji islamskiej. Marjane - inteligentna i wygadana córka oddanych marksistów i wielka wnuczka ostatniego władcy Iranu składa hołd dzieciństwu w szczególny sposób związanemu z historią własnego kraju.
Komiks przedstawia niezapomniany obraz codziennego życia w Iranie, pełnego jaskrawych i często zaskakujących sprzeczności pomiędzy życiem rodzinnym a sferą publiczną. Dziecięce spojrzenie Marjane na zdetronizowanych władców, na państwowo usankcjonowane i metodycznie przeprowadzane kary, oraz na bohaterów rewolucji pozwala poznać historię tego fascynującego kraju i jej niezwykłej rodziny. "Persepolis" jest utworem oryginalnym, niezwykle osobistym i wnikliwym politycznie. To z jednej strony opowieść o dorastaniu a z drugiej zaś przypomnienie kosztów, jakie ponoszą ludzie żyjący w czasie wojny w kraju politycznych represji. Pokazuje jak można radzić sobie ze śmiechem i łzami w obliczu tak absurdalnej rzeczywistości oraz - wreszcie, przedstawia nam zniewalającą małą bohaterkę, której po prostu nie można się oprzeć.

Persepolis

ANTENA


Niepowtarzalny, niezwykły, surrealistyczny obraz, pięknie opowiedziana bajka, wysmakowany wizualnie niemy film, odwołujący się do niemieckiego ekspresjonizmu filmowego, zwłaszcza do dzieł Fritza Langa i Friedricha Murnaua. ‘Antena’ Estebana Sapira to prawdziwa uczta dla oka i gratka dla wielbicieli kina.
Miasto bez Głosu rządzone jest przez Pana TV. Odebrał on mieszkańcom głos i przejął całkowitą kontrolę nad każdym wypowiadanym słowem oraz każdym przedstawianym obrazem. Zmusił ich do żywienia się wyłącznie żywnością jego własnej produkcji – TELE-POKARMEM. Pan TV to nie tyle monopolista, ile personifikacja zła i totalitaryzmu. W tajemnicy pracuje nad hipnotyzującym urządzeniem, które ma mu pomóc w zawładnięciu umysłami obywateli. Jednym z etapów realizacji jego planu jest porwanie jedynej osoby w mieście, która posiada głos, pięknej piosenkarki telewizyjnej. Jednak wśród mieszkańców miasta znajdzie się kilku śmiałków, którzy postanowią pokrzyżować plany Pana TV…

La Antena

AFR


AFR to komentarz do międzynarodowej polityki i rzeczywistości kreowanej przez współczesne media. Morten Hartz Kaplers stworzył przewrotną i prowokującą do myślenia satyrę - oszukał i zmanipulował polityków nie tylko ze swojej ojczystej Danii, ale z całego świata. Reżyser, nawiązując nieco do śmierci Johna Kennedy'ego, odsłania paradoksalną prawidłowość politycznych morderstw - ujawnia, że prawda nigdy nie wychodzi na jaw w całości, choć krążą niezliczone wersje zdarzeń i teorii.
W swoim dokumencie na temat rzekomego ataku młodego anarchisty na premiera Kaplers wciąż poszukuje etycznych granic działania mediów, również filmu. Wykorzystując ogromny zasób materiałów archiwalnych, przedstawiających przywódców politycznych z całego świata, reżyser buduje doskonały dokument śledczy, w którym fikcyjne zeznania bliskich przyjaciół ofiary i przestępcy tworzą odpowiedni nastrój wiarygodności.
Młody filmowiec dowodzi przede wszystkim, że ten, kto ma władzę - czy to polityk, magnat medialny czy filmowiec - może wmówić ludziom każdą prawdę. To wszystko sprawia, że AFR jest oryginalną satyrą na współczesny świat i ostrzeżeniem przed łatwością, z jaką nawet świadomi widzowie mogą dać się zwieźć wyssanym z palca faktom.

AFR

CZESKI SEN


Film Filipa Remundy i Vita Klusáka, studentów praskiej FAMU, który stał się w Czechach wielkim wydarzeniem nie tylko filmowym, ale przede wszystkim społecznym.
Reżyserzy w swoim filmie zaaranżowali kampanię promocyjną dla nieistniejącego supermarketu "Czeski sen". Wynajęli w tym celu specjalistów od reklamy, którzy zajęli się przygotowaniem przebiegu całej kampanii. Powstało logo supermarketu, reklamy telewizyjne i radiowe, ulotki, plakaty, a przede wszystkim wybudowano na krótko przed dniem "wielkiego otwarcia" fasadę "Czeskiego snu". Młodym filmowcom udaje się zgromadzić na podmiejskiej łące blisko 2000 ludzi. Zaczyna się "wielki bieg przełajowy" z metą w nieistniejących drzwiach nieistniejącego supermarketu.
Film odsłania kulisy pracy ludzi, którzy mają ogromny wpływ na podejmowane przez potencjalnych konsumentów decyzje. Odpowiedzialni za manipulowanie opinią publiczną są reżyserami potrzeb i pragnień.

Ceský sen

METODA GRONHOLMA


Argentyńczyk Marcelo Pineyro chłodnym okiem zagląda pod podszewkę korporacyjnego świata. Pokazuje grupę rywalizujących ze sobą kandydatów na pracowników firmy. Poddani serii dehumanizujących testów, wymyślonych przez departament zasobów ludzkich korporacji, walczą ze sobą popadając w paranoję podejrzliwości, lęku i zdrady. Doskonali aktorzy stworzyli wiarygodne portrety najczęściej spotykanych w tym środowisku ludzkich typów. Są zimni, wyrachowani i pozbawieni skrupułów. Reżyser pokazuje, jak strategie "naturalnej" selekcji w rzeczywistości pozbawiają kandydatów ludzkiej godności, nie pozwalają ujawnić i wykorzystać tkwiącego w nich potencjału.

El Metodo

UPADEK


W korku na autostradzie bezrobotny mężczyzna (Michael Douglas) traci nerwy i po prostu oddala się, porzucając auto. Zamierza złożyć życzenia swojej córce z okazji urodzin, z którą kontakt został mu zakazany decyzją sądową. Kiedy przypadkiem wchodzi w posiadanie broni, staje się nieobliczalnym szaleńcem kreującym się na sędziego, który sądzi nieludzki i rodzący masową frustrację system społeczny.
"Upadek" jest dającym do myślenia filmem o skutkach animowanego życia w wielkim mieście. Prezentując zwykłego obywatela - reprezentanta klasy średniej - reżyser ma na uwadze całą grupę społeczną. Film pokazujący dramat dojrzałego mężczyzny, który poprzez autodestrukcję i przemoc buntuje się przeciwko otaczającej go rzeczywistości. Dobra rola Michaela Douglasa.

Falling down

środa, 26 grudnia 2007

NIEWIDOCZNI


Okwe (Chiwetel Ejiofor) jest nielegalnym emigrantem z Nigerii i pracuje w jednym z luksusowych londyńskich hoteli jako nocny portier. Hotel jest własnością Sneaky'ego (Sergi López) i jest miejscem brudnych interesów takich jak handel narkotykami i prostytucja. O tym procederze wiedzą również pracownicy jednak, z obawy o utratę pracy, wolą tego nie zauważać. Jednak, kiedy Okwe znajduje w toalecie ludzkie serce, postanawia przeprowadzić własne śledztwo w tej sprawie. Pomaga mu w tym turecka pokojówka Senay (Audrey Tautou) i chińska prostytutka (Sophie Okonedo). Wkrótce cała trójka przekona się, że jest to coś więcej niż tylko zwykła zbrodnia.
Filmowy portret Londynu, jakiego nie chcą widzieć jego "zwykli" mieszkańcy. Londynu, na ulicach którego mieszkają "niewidoczni" - nielegalni emigranci. Wykonują najcięższe, brudne prace, które zapewniają miastu trwanie.W tym świecie kupić i sprzedać można wszystko. Wolność leży na wyciągnięcie ręki. Jednak cena, którą trzeba za nią zapłacić, okaże się zbyt wysoka...

Dirty Pretty Things

MANDERLAY


W roku 1933 Grace i jej ojciec opuścili Dogville. Ojciec Grace wraz ze swoimi podwładnymi spędzili całą zimę na szukaniu nowej kwatery. Nadaremnie. Teraz zmierzają na południe z zamiarem znalezienia korzystnej lokacji, która nadawałaby się na nową siedzibę. Po drodze zatrzymują się w stanie Alabama przed wielką, żelazną bramą, zakutą grubymi łańcuchami i kłódką, za którą znajduje się martwy dąb, górujący ponad wielkim głazem z monumentalnymi, wyrzeźbionymi w granicie literami układającymi się w słowo "Manderlay".
Po krótkiej przerwie Grace wraz z ojcem i jego poplecznikami zamierzają jechać dalej. Jednak nagle młoda czarna kobieta rzuca się pod ich samochód. Z desperacją w oczach, wali pięścią w okno Grace, która ignorując radę swojego ojca, by zostawić sprawy innych ludzi w spokoju, wchodzi za dziewczyną w bramę Manderlay. I oto znajduje świat, który stanął w miejscu. Przeszło 70 lat temu zniesiono niewolnictwo, ale tu czarni wciąż są niewolnikami, a biali panami.
Grace uważa, że jej obowiązkiem jest zrobienie czegoś dla tych ludzi, którzy tyle wycierpieli z rąk białych. Decyduje się zostać na plantacji wraz z grupa gangsterów ojca aby znieśc niewolnictwo i nauczyc dawnych niewolników czym jest wolnośc i jak z niej korzystać.

Manderlay

ŻOŁNIERZYK


Akcja filmu dzieje się w Szwajcarii. Bruno (Michel Subor) to dezerter armii francuskiej, pracujący jako fotograf, a w rzeczywistości będący tajnym agentem. Jako fotograf poznaje piękną modelkę Veronicę (Anna Karina), w której natychmiast się zakochuje - z wzajemnością. Po piętach depczą mu Arabowie z Narodowego Frontu Wyzwolenia, którzy odkryli jego prawdziwą profesję. Z kolei jego przełożeni żądają od niego zamordowania lewackiego spikera radiowego. Gdy Bruno odmawia, szantażują go wydaniem policji (z byle powodu, bo przecież wszystko jest możliwe...) i deportowaniem do Francji. Bruno stara się ich robić w konia jak to tylko możliwe, ci więc zaczynają podejrzewać, że jest on podwójnym agentem.

reżyseria:Jean-Luc Godard
Petit soldat

ALPHAVILLE


Alphaville to stolica galaktyki odległej od "krajów zewnętrznych" o miliony lat świetlnych. Panuje tu ustrój totalitarny, rządzi gigantyczny komputer Alpha 60. Wszelkie uczucia zostały zakazane, słowa "muzyka", "poezja', "miłość", "sumienie" wykreślono z języka. W zautomatyzowanym świecie, w którym liczy się tylko teraźniejszość, wegetują zastraszeni ludzie, wyobcowani, pozbawieni indywidualności. Do Alphaville przybywa dziennikarz, który okazuje się tajnym agentem który ma sprowadzić do starego świata lub zlikwidować wynalazce komputera Alpha 60 - profesora von Brauna.

reżyseria:Jean-Luc Godard
Alphaville

CHINKA


Dla filmowego nowicjusza Jeana-Luca Godarda rok 1967 jest rokiem kluczowym. W kinach wyświetlany "Męski-żeński" - jego wizja epoki, powstają nowe filmy na nowe tematy: Paryż i Wietnam, towarzystwo samochodowe, nauki Mao... Fabuła "Chinki" kręci się wokół zbiorowości studenckiej. Młodzi spotykają sie wspólnie w paryskim mieszkaniu, tworząc komunę, mając za cel życie i studiowanie zgodnie z naukami Mao Zendoga. Trwają tam poważne dyskusje, niekiedy sięgające patosu. Komuna przygotowuje się do przypuszczalnego życia w roli żołnierzy działających na rzecz zwycięstwa komunizmu: młodzi ludzie dochodzą do wniosku, że nie cofnęliby się nawet przed terrorem. Jak w większości filmów Godarda z tego czasu, na ekranie pojawiają się teksty jako cytaty, śródtytuły albo graficzne składniki obrazu. Jest to chyba najbardziej "upolityczniony" obraz reżysera. Przedstawia w nim swoje poglady na to, co aktualnie dzieje się na świecie. A dzieje się dużo...

reżyseria:Jean-Luc Godard
Chinoise



MILOU W MAJU


Milou w maju opowiada historię rodziny, której członkowie przy łożu śmierci kłócą się o spadek, spędzają czas w ogrodzie i oddają innym przyjemnościom życia - wysłuchując w międzyczasie najnowszych wiadomości o rozwoju wydarzeń w Paryżu, a dzieje się wiele, bo jest rok '68 i paryscy studenci rozpętują rewolucję.
Pogłoski o rozruchach przeradzają się w końcu w obawę, że nadchodzi groźna "lewica".
"Milou w maju" to pełna melancholii komedia na temat francuskiego społeczeństwa i tych niezapomnianych dni, zakończonej ostatecznie niepowodzeniem, rewolucji.

Milou en mai

SWOBODNY JEŹDZIEC


Kultowy film drogi. Wyatt i Billy, dwaj hipisi, którzy właśnie dobili udanej transakcji, ruszają na motocyklach w podróż przez Stany Zjednoczone. Po drodze przeżywają kilka przygód i spotykają wielu ludzi, między innymi młodego prawnika, dla którego ci dwaj motocykliści są uosobieniem niezależności. Bohaterowie doświadczają także nietolerancji i agresji ze strony ludzi, dla których są chuliganami i przeciwnikami władzy. W walce z nimi nie mają szans, więc wkrótce będą musieli zapłacić za swój bunt i poczucie wolności.

Easy Rider

ZABRISKIE POINT


"Zabriskie Point" to nazwa miejsca w Dolinie Śmierci w południowej Kalifornii. Film stanowi swoistą manifestację ducha młodzieżowej rewolty.
Bohaterem filmu jest Mark, student, który nie potrafi znaleźć swojego miejsca w konsumpcyjnym społeczeństwie amerykańskim. Nie odnajduje go jednak również wśród studenckich rewolucjonistów. Nie chce spędzać czasu na spotkaniach wywrotowców, przyjmując najprostrzą w świecie retorykę - "Nie ,bo nie". Próbuje on bardziej radykalnej akcji. Podczas krwawych zamieszek na uniwersytecie pomiędzy policją a czarną częścią studentów, Mark próbuje strzelić do policjanta. Nie zabija go jednak, ale ucieka z miejsca zajścia i kradzioną awionetką leci na pustynię w Arizonie. Tam poznaje Darię - dziewczynę, która pracuje dla przedsiębiorcy budowlanego, ale która ma więcej wspólnego z hippisami niż ze statecznością i pieniędzmi reprezentowanymi przez jej szefa. W tym miejscu warto się zatrzymać, gdyż moment spotkania tych dwojga jest pewnym spowolnieniem filmu. Bohaterowie po prostu spędza ze sobą jakiś czas, rozmawiają "o niczym", w końcu uprawiają miłość na pustyni. Podczas tego aktu, widzą wokół siebie dziesiątki par tarzających się wokół i wznoszących tumany kurzu.
Antonioni skupił swoją uwagę na ruchu hippisowskim. Jest to widoczne nie tylko dzięki postaci Darii, ale przede wszystkim przez zachwianie proporcji wątków tego filmu. Na początku widzimy zebranie studentów debatujących o rewolucji i możnaby pomyśleć, że film będzie miał mocniejszą wymowę - tak silną i żarliwą jak sama debata. Zamiast tego, główna siła wymowy ideowej filmu została przerzucona na ostatnią scenę, kiedy wybuchają wszelkie symbole nowoczesnej Ameryki: willa, pełna lodówka, szafa z markowymi ubraniami. Szkoda, że jest to jedynie ukazanie myśli Darii, a nie rzeczywistość.

Recenzja dla filozofów:

W filmach kontrkulturowych kontestacja wyrażała się, m. in., w sprzeciwie wobec narratywizacji dyskursu, charakterystycznej dla kultury, przeciwko której protestowali. Twierdzono, że „tradycyjne” reprezentacje kultury upraszczają rzeczywistość, sprowadzając ją do binarnych opozycji i zamazując jej faktyczną różnorodność. Do czasu kontrkulturowej reorientacji, kino „głównego nurtu” przedstawiało świat dualistycznie zgodnie ze schematem: kontrkultura odnosi chwilowe zwycięstwo, ale w finale ulega kulturze. To ona dzierży obiektywną prawdę – kontrkultura jest definiowana przez zaprzeczenie, jej wartości są pozbawione waloru obiektywności.
Kontrkultura, chcąc przewartościować schematy reprezentacji audiowizualnej zaproponowała dwie ścieżki: pierwsza poprzez powielenie – ale zarazem odwrócenie – schematu kina klasycznego (na przykład Bonnie i Clyde Penna czy Utracona cześć Katarzyny Blum Schlondörffa). Druga strategia postulowała ukazywanie świata w jego złożoności, proponując takie przemodelowanie procesu opowiadania, by nie było już ono strukturowane przez siatkę binarnych pojęć. Czy uposażenie jakościowe postaci i zdarzeniowość Zabriskie Point są zbudowane w taki sposób, by przekaz filmu był jednoznaczny? Czy faktycznie dochodzi do narratywizacji dyskursu? Chwyt „małych narracji”, który początkowo wydaje się czysto formalną atrakcją, ujawnia swój cel poprzez strategię niedopowiedzenia. Antonioni otwiera w ten sposób swoje dzieło na obie interpretacje, tworząc przez to, jak się wydaje, nową (na tle innych filmów z tego okresu) jakość.

Zabriskie point